Δελτίο Τύπου ΑΡιστερής ΕΝότητας Νομικής για το θέμα των μεταναστών

Από το πρωί της Δευτέρας 24/1 υπάρχει μια συντονισμένη προσπάθεια από τις παρατάξεις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, τον κοσμήτορα της ΝΟΠΕ και μερίδας του τύπου να εκφυλίσει και να υπονομεύσει τον δίκαιο αγώνα μεταναστών εργατών που ζητάνε τη νομιμοποίηση τους. Θεωρούμε τουλάχιστον υποκρητικό από πλευράς ΔΑΠ και ΠΑΣΠ από τη μία να θεωρούν δίκαιο τον αγώνα των μεταναστών και από την άλλη στις ανακοινώσεις τους να δηλώνουν πως δεν θα ανεχτούν τη φιλοξενία των απεργών στο κτίριο της Νομικής. Σε μια κίνηση ακραίου αυταρχισμού η ΝΟΠΕ κλείνει μέχρι την Παρασκευή με lock-out. Η ευθύνη για αυτή την εξέλιξη ανήκει αποκλειστικά στην Κοσμητεία. Μάλιστα επιχειρείται σε μια προσπάθεια να κερδηθούν μικροκομματικά οφέλη στην πλάτη ανθρώπινων ζωών να στοχοποιηθεί η Αριστερή Ενότητα. Η Νομική σχολή με ομόφωνη απόφαση του φοιτητικού της συλλόγου είναι ένας φιλόξενος χώρος για την υποστήριξη αυτού του αγώνα. Αυτή η φιλοξενία στο ακόμα κλειστό παλιό κτίριο της Νομικής που δεν χρησιμοποιείται για καμία δραστηριότητα της σχολής δεν παρακωλύει στο ελάχιστο τις λειτουργίες του Πανεπιστημίου. Στον αγώνα των μεταναστών εργατών για να δουλεύουν νόμιμα συμπαρίστανται μια πλατιά Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στην οποία συμμετέχουν σωματεία, δημοτικές κινήσεις, πανεπιστημιακοί και μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, μεταναστευτικές και αντιρατσιστικές πρωτοβουλίες, φοιτητικοί σύλλογοι, πολιτικές οργανώσεις. Η Αριστερή Ενότητα είναι περήφανη που συμμετέχει στην συγκεκριμένη πρωτοβουλία.

Ειδικά σήμερα που η κυβέρνηση εξαπολύει μια άνευ προηγουμένου επίθεση στον κόσμο της εργασίας και σαρώνει κεκτημένα και αυτονόητα δικαιώματα θεωρούμε ότι η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο με τον κόσμο της εργασίας ενωμένο. Ανεξάρτητα φυλής, χρώματος, χώρας προέλευσης, Έλληνες και ξένοι εργαζόμενοι οφείλουν να αγωνιστούν για να μην επιτρέψουμε στην κυβέρνηση και την εργοδοσία να ρίξει τα βάρη της κρίσης στον κόσμο της δουλειάς. Απέναντι στην ιδεολογία του μίσους και της διαίρεσης, τον ρατσισμό και τον κοινωνικό αυτοματισμό, προτάσσουμε την ταξική ενότητα, τα κοινά συμφέροντα των εργαζομένων.

Οι 300 μετανάστες εργάτες που βρίσκονται σε απεργία πείνας ζουν και εργάζονται στη χώρα μας πολλά χρόνια. Ζητάνε να το κάνουν νόμιμα και όχι σε ένα καθεστώς διαρκούς τρομοκρατίας. Αυτός ο αγώνας είναι αγώνας κάθε εργαζόμενου και εργαζόμενης. Μετανάστες και Έλληνες θα πορευτούμε μαζί μέχρι τη νίκη.

10 στρατηγικές χειραγώγησης από τα ΜΜΕ

Ναόμ Τσόμσκι

1. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ
Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών. Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει καθόλου χρόνο για να σκεφτεί - πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» (απόσπασμα από το κείμενο: Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).

2. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΛΥΣΕΩΝ
Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα- αντίδραση - λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα: Αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.

3. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΔΙΑΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ
Για να γίνουν αποδεκτά τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. Κατά αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.

4. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ
Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσουν ως «επώδυνη και αναγκαία», εξασφαλίζοντας τη συγκατάβαση του λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και εφαρμόζοντάς τη στο μέλλον. Είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ' ό,τι μία άμεση. Κατά πρώτον επειδή η προσπάθεια δεν καταβάλλεται άμεσα και κατά δεύτερον επειδή το κοινό, η μάζα, πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν. Αυτό δίνει περισσότερο χρόνο στο κοινό να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών και να τις αποδεχτεί με παραίτηση όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.

5. ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ
Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά υστερημένος.
Όσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί; «Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρονών ή και μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).

6. ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ
Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές.

7. Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).

8. ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος.

9. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΝΟΧΗΣ
Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους. Έτσι, τα άτομα, αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, της οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης. Και χωρίς δράση, δεν υπάρχει επανάσταση.

10. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ' Ο,ΤΙ ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ
Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, η ταχεία πρόοδος της επιστήμης έχει δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων του κοινού και εκείνων που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, στη νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ' ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.

Η δική μας εξέγερση: γράμμα από το Cambridge

Πολλά έχουν γραφτεί στον ελληνικό Τύπο για την πρόσφατη φοιτητική εξέγερση στη Μεγάλη Βρετανία, ιδιαίτερα μάλιστα για την ασυνήθιστη κατάληψη στο Πανεπιστήμιο του Cambridge. Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, η κατάληψη βρίσκεται στην 10η ημέρα της. Η πιο μαζική έως σήμερα ανοικτή γενική συνέλευση έχει μόλις ολοκληρωθεί - δεν υπάρχει εδώ κανένας ηγέτης, ούτε καν επιτροπές, αφού όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται συλλογικά. Περισσότερα από 350 άτομα συζητούν ζωηρά για τις δράσεις των επόμενων ημερών, μέχρι την Πέμπτη - ημέρα ψήφισης του νέου νομοσχεδίου για την ανώτατη εκπαίδευση. Μεταξύ αυτών, μία ομάδα 20 περίπου μαθητών Γυμνασίου που ήρθαν εδώ με τον δάσκαλό τους, κάποιοι με τους γονείς τους.
Δίπλα τους μια αντιπροσωπεία των άστεγων της πόλης, θυμάτων της συστηματικής και βίαιης φιλελευθεροποίησης του κοινωνικού κράτους που έχει συντελεστεί στη χώρα τα τελευταία 30 χρόνια. Εδώ και δεκάδες μέλη των τοπικών  συνδικάτων, δάσκαλοι και εκπαιδευτικοί, αλλά και τοπικοί εκπρόσωποι του κόμματος των Πρασίνων και του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (Τροτσκιστές) - φυσικά κανείς από τα μεγάλα κόμματα, φιλελεύθεροι και εργατικοί όχι μόνο κρύβονται από τους αγανακτισμένους φοιτητές, αλλά έχουν καταδικάσει την κατάληψη ως “παράνομη και καταχρηστική” (σας θυμίζει κάτι;).
Μαζί μας και μια μικρή ομάδα αναρχικών, ντυμένοι με μαύρα ρούχα, που κάθονται στην άκρη της αίθουσας - είναι στο διάλειμμά τους από την περιφρούρηση της πύλης που οδηγεί στο υπό κατάληψη κτήριο της Πρυτανείας. Και φυσικά το πλήθος των καταληψιών, καθισμένοι οκλαδόν, παιδιά 19 και 20 ετών στην πλειοψηφία τους, μαζί με μερικούς διδακτορικούς, αλλά και πλήθος ακαδημαϊκών που φορούν τον επίσημο μανδύα τους σε ένδειξη συμπαράστασης. Τι έχει φέρει αυτό το ετερόκλητο πλήθος τόσο κοντά; Δεν έχω ξεκάθαρη απάντηση, ένα όμως είναι βέβαιο: η σύγκλιση που συντελείται εδώ είναι βαθιά πολιτική. Αντίθετα με τα όσα μας καταλογίζει ο κύριος Αρανίτσης στο πρόσφατο άρθρο του στην "Ε", τα αιτήματα της κατάληψης όχι μόνο δεν σχετίζονται με απολίτικα μικρο-συμφέροντα, αλλά τοποθετούν το βασικό ζήτημα της αύξησης των διδάκτρων στο εγγενές ιδεολογικό του πλαίσιο: κανένας από τους καταληψίες δεν θίγεται άμεσα από τα νέα μέτρα για τα δίδακτρα, τα οποία αφορούν τους τωρινούς μαθητές Λυκείου που θα εισέλθουν στην ανώτατη εκπαίδευση τα επόμενα χρόνια.
Προσωπικά, ως διδακτορικός ερευνητής δεν “θίγομαι” καν άμεσα. Θίγομαι όμως ηθικά. Είμαστε εδώ γιατί θέλουμε το ελιτίστικο πανεπιστήμιό μας να ανοίξει πραγματικά τις πόρτες του σε όλους και να πάψει να είναι μηχανή αναπαραγωγής προνομιούχων. Ζητάμε από τη διοίκηση να αναγνωρίσει το δικαίωμα στην ελεύθερη παιδεία για όλους και σε όλες τις βαθμίδες. Απαιτούμε αναγνώριση όλων των συνδικάτων στην ανώτατη εκπαίδευση και ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων και περικοπών σε όλους τους τομείς του Δημοσίου. Τι έχουμε κάνει για να διεκδικήσουμε αυτά τα αιτήματα; Συζητήσαμε τρόπους αντίστασης τόσο στην επίθεση της κυβέρνησης ενάντια στους αποκλεισμένους εργαζόμενους, μαθητές και μετανάστες, όσο και στην οργανωμένη προσπάθεια των απανταχού φιλελεύθερων να αποϊδεολογικοποιήσουν αυτήν την επίθεση παρουσιάζοντάς την ως “αναγκαία για την οικονομική ανάκαμψη”. Οργανώσαμε διαλέξεις, αλλά και μια σειρά δράσεων με σκοπό την ανάδειξη των πολιτικών αιτίων της κρίσης: καταλάβαμε συμβολικά το δημαρχείο της πόλης για μερικές ώρες, καθώς και καταστήματα πολυεθνικών στο παρακείμενο Mall. Ναι, η δική μας εξέγερση στο Cambridge δεν είναι βίαιη. Στέκεται όμως ενάντια στη αγοραία βία ενός συστήματος που μας εγκλωβίζει όλο και περισσότερο στην αυταπάτη της καταναλωτικής ευτυχίας. Ο χώρος της κατάληψης αντιμετωπίζεται από όλους ως χώρος ελεύθερος, που γεννά έναν πραγματικά δημιουργικό πειραματισμό με τις έννοιες της άμεσης δημοκρατίας και της συλλογικής αυτονομίας. Πειραματισμό που ίσως δίνει ελπίδα σε μια προοπτική που δεν βασίζεται στη μεσσιανική λογική κανενός ηγέτη, κόμματος ή μιντιακού κατεστημένου, αναγνωρίζει το δικαίωμα όλων στον αυτοπροσδιορισμό - που όμως πραγματώνεται μέσα από άμεσες και συλλογικές δράσεις.

* Ο Άρης Κομπορόζος-Αθανασίου είναι ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ


Πηγή: Αυγή online

Σύγχρονα κάλαντα 2011

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
Μας κατακλέψανε χοντρά
Λεφτά μας λέγαν πως υπάρχουν
Τάʼδωσαν, τάʼδωσαν σʼαυτούς που τάʼχουν

Και για να μη φωνάζουμε
Μπάτσους στους δρόμους βγάζουνε
Να δε- να δέρνουν τον κοσμάκη
Κι ο Άδωνης χέρι-χέρι με Γιωργάκη

Στο Δου-Νου-Του κακή χρονιά
Και στο ΠΑΣΟΚ που κυβερνά
Φτύστε του Mega τα δελτία
Καταντή- καταντήσανε αηδία

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
Τον απεργό, τον πρόσφυγα
Πάντα, πάντα να τους στηρίζεις
Άλλοι φταί- άλλοι φταίνε, άλλους μη βρίζεις