Παρουσίαση του κειμένου διαβούλευσης για την παιδεία

Κείμενο Διαβούλευσης για την παιδεία

Πατώντας πάνω σε αυτό το λινκ μπορείτε να κατεβάσετε (σε μορφή word) το κείμενο διαβούλευσης για την παιδεία που παρουσίασε η υπουργός Άννα Διαμαντοπούλου στην 65η σύνοδο των πρυτάνεων που διεξήχθη στο Ρέθυμνο τις προηγούμενες ημέρες.

Συνέλευση!

Τακτική Φοιτητική Συνέλευση του τμήματος ΔΕΑΠΤ

την Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

στο αμφιθέατρο 

  

Θέματα:  -Καλωσόρισμα πρωτοετών

               -Θέματα παιδείας

               -Ανακοινώσεις παρατάξεων

 Να είμαστε όλοι εκεί!!

Πανεπιστήμιο ΔΝΤ...ευχαριστούμε δεν θα πάρουμε!

       

Η χρονιά που ξεκινά θα είναι καθοριστική για το μέλλον της χώρας, της νεολαίας και των εργαζομένων. H κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε πλήρη συμφωνία με τις επιταγές του ΔΝΤ και της τρόικας έχει ήδη περάσει μια σειρά από μέτρα όπως μείωση μισθών, κατάργηση 13ου και 14ου μισθού, ασφαλιστικό, Καλλικράτης κτλ., τα οποία λειτουργούν προς όφελος του κεφαλαίου και εις βάρος του λαού. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου έχει λήξει ένας πρώτος κύκλος αντιπαράθεσης του λαού με την κυβέρνηση. Μετά το πρώτο πακέτο μέτρων που πέρασε από την κυβέρνηση η αντίδραση του κόσμου ήταν άμεση και μαζική. Ειδικά η μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση της 5ης Μάη, με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που κατέβηκαν στο δρόμο για να διαδηλώσουν, έδειξε την μεγάλη αγανάκτηση του λαού απέναντι στις πολιτικές του δικομματισμού.

Η επίθεση που εξαπολύει η κυβέρνηση και η Τρόικα δε θα μπορούσε να αφήσει απ' έξω την παιδεία. Μετά το “νέο σχολείο” καταπιάνονται με την τριτοβάθμια εκπαίδευση με στόχο να αλλάξουν ριζικά το “DNA” της και να καταργήσουν τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της. Την περασμένη εβδομάδα στους Δελφούς η Διαμαντοπούλου ξεκίνησε τον τρίμηνο “διάλογο” για την παιδεία που θα κατατεθεί σαν νόμος πλαίσιο τον Δεκέμβρη που έρχεται. Πρόκειται για την εξειδίκευση του Μνημονίου και του Καλλικράτη στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το πανεπιστήμιο δεν θα είναι πλέον ούτε δωρεάν ούτε δημόσιο ούτε πανεπιστήμιο. Θα είναι ένα εκπαιδευτήριο που θα λειτουργεί σαν ανώνυμη εταιρία, μόνο σκοπό θα έχει την παραγωγή κέρδους και θα παρέχει κατάρτιση. Δημιουργώντας μια επιτροπή από «σοφούς», πρυτάνεις, προέδρους, πρώην υπουργούς από το εξωτερικό, περισπούδαστους στα αμερικάνικα πρότυπα, η κυβέρνηση επιχειρεί να εφαρμόσει αλλαγές:

1)ΣΤΗΝ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ

Το κράτος αποσύρεται από την υποχρέωσή του να χρηματοδοτεί κεντρικά από τον προϋπολογισμό την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η χρηματοδότηση θα καθορίζεται από συμφωνηθέντα «κριτήρια απόδοσης» και από την κατάταξη κάθε ιδρύματος από τους «διεθνείς οίκους αξιολόγησης». Με λίγα λόγια όποιο πανεπιστήμιο δεν παράγει κέρδος και δεν ακολουθεί την πολιτική της κυβέρνησης, δε θα χρηματοδοτείται. Η παιδεία θα θεωρείται πια χώρος προς επένδυση, με την απαίτηση φυσικά να παράγει τα ανάλογα κέρδη. Ακόμη υπό το πέπλο της «οικονομικής αυτοτέλειας»  η κυβέρνηση προσπαθεί να αποποιηθεί  της ευθύνης της να χρηματοδοτεί την παιδεία, σπρώχνοντας ακόμη και την μισθοδοσία στα ιδρύματα αμφισβητώντας σαφώς τον δημόσιο χαρακτήρα της. Επιβάλλονται κανόνες ανώνυμης εταιρίας, τα πανεπιστήμια αναζητούν πόρους από χορηγούς και ιδιώτες, πωλούν υπηρεσίες εκπαίδευσης και έρευνας, αναγκάζονται να πουλήσουν τους τίτλους τους σε επιχειρήσεις franchising για να επιβιώσουν.  Παράλληλα θεσπίζεται το «κουπόνι φοιτητή» που θα καλύπτει τα έξοδα φοιτητή αλλά και πανεπιστημίου, ως πηγή χρηματοδότησης. Ανοίγεται έτσι η έννοια των διδάκτρων και της ατομικής, και όχι κοινωνικής, ευθύνης για τις σπουδές και την παιδεία.

2)ΣΤΗΝ ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Τέλος σε όσα γνωρίζαμε για Σύγκλητο και συμμετοχή φοιτητών στην διοίκηση του Πανεπιστημίου! Με πρόσχημα τη διαφάνεια και την «κοινωνική λογοδοσία» σχεδιάζεται η πλήρως αδιαφανής διοίκηση χωρίς την εποπτεία – παρέμβαση της πανεπιστημιακής κοινότητας. Σχεδιάζεται η διοίκηση του Πανεπιστημίου από ένα «Συμβούλιο Διοίκησης», όπου θα συμμετέχουν και «κοινωνικοί φορείς εξωτερικοί προς τα Πανεπιστήμια», επειδή, κατά την υπουργό, η «διαμόρφωση των στρατηγικών επιλογών και κατευθύνσεων του Πανεπιστημίου αφορά ολόκληρη την κοινωνία».Τη διοίκηση θα αναλάβει αυτό το όργανο που θα «εκπροσωπεί την κοινωνία», και τα συλλογικά ακαδημαϊκά όργανα (Σύγκλητος, ΓΣ Σχολής) θα περιθωριοποιηθούν με αρμοδιότητες «καθαρά ακαδημαϊκές». Με μια ματιά στο αμερικάνικο μοντέλο και όχι μόνο, διαπιστώνουμε ότι οι επονομαζόμενοι κοινωνικοί φορείς είναι παράγοντες του επιχειρηματικού κόσμου. Θέλουν δηλαδή, με τη συμμετοχή εκπροσώπων του επιχειρηματικού κόσμου και άλλων παραγόντων στο «Συμβούλιο Διοίκησης», να επιβάλουν στα Πανεπιστήμια να λειτουργούν σαν ιδιωτικές επιχειρήσεις ακολουθώντας τους κανόνες της αγοράς και την πολιτική της κυβέρνησης, ενώ παράλληλα αναιρούν, τις δύο βασικές αρχές που όρισαν την διοίκηση των ΑΕΙ από τις αρχές της δεκαετίας του 1980: την αυτοδιοίκηση και τη συνδιοίκηση με συμμετοχή φοιτητών και εργαζομένων στα όργανα διοίκησης. Οι αλλαγές στον τρόπο διοίκησης του Πανεπιστημίου έχουν στόχο να ακυρώσουν το «εμπόδιο» των συλλογικών οργάνων, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την δημιουργία ιδρυμάτων- επιχειρήσεων που θα λειτουργούν με τους κανόνες της αγοράς και στα πρότυπα της Μπολόνια.

3)ΣΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ

Τα Τμήματα, αφού μειωθούν στα μισά, θα υφίστανται μόνο ως διοικητικές μονάδες και η εισαγωγή των φοιτητών θα γίνεται σε Σχολές. Η κατανομή τους στα επιμέρους προγράμματα σπουδών θα γίνεται μετά από το τέλος του πρώτου ακαδημαϊκού έτους, «ανάλογα με την επίδοση και τις προτιμήσεις των φοιτητών, χωρίς να αποκλείεται και η αλλαγή προγράμματος σπουδών σε επόμενα έτη». Θα εφαρμοστεί σύστημα «πιστοποίησης όλων των προγραμμάτων σπουδών».  Σχεδιάζουν, λοιπόν, την κατάργηση της βασικής δομής του πανεπιστημίου, του Τμήματος, που έχει την ευθύνη του προγράμματος σπουδών και των σπουδών σε ένα ορισμένο επιστημονικό πεδίο, που εγγυάται ότι οι απόφοιτοι έχουν επιτυχώς σπουδάσει μια συγκεκριμένη επιστήμη και που βεβαιώνεται  από το χορηγούμενο κοινό πτυχίο. Στόχος τους είναι οι φοιτητές να ακολουθούν «ευέλικτα» προγράμματα και ατομικές διαδρομές στις σπουδές τους στις Σχολές και όχι στα Τμήματα. Έτσι, οι Σχολές θα έχουν την ευθύνη να χορηγούν αντί πτυχίων ακόμη και εξατομικευμένα πιστοποιητικά σπουδών (ήδη έχει νομοθετηθεί το Συμπλήρωμα Διπλώματος: φάκελος προσόντων). Ουσιαστικά δηλαδή το μέχρι σήμερα ενιαίο, για όλους τους φοιτητές ενός τμήματος, πτυχίο θα εξατομικευθεί και θα αντικατασταθεί από έναν ατομικό φάκελο προσόντων.

Πήραμε λοιπόν μία ιδέα για το πώς θα είναι το «νέο πανεπιστήμιο» που τόσο διαφημίζουν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και οι σύμμαχοί της. Βέβαια, αυτό που αποφεύγουν να μας πουν οι υποστηρικτές του νομοσχεδίου είναι το πώς οραματίζονται το «νέο εργαζόμενο». Γιατί απ’ τη στιγμή που το πανεπιστήμιο θα «εκσυγχρονιστεί», αναπόφευκτα θα «εκσυγχρονιστεί» και ο απόφοιτός του-μελλοντικός εργαζόμενος. Ο «νέος εργαζόμενος» λοιπόν θα έχει αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο(ή οποιοδήποτε άλλο κέντρο εκπαίδευσης, κατάρτισης κλπ) έχοντας στα χέρια του ένα εξατομικευμένο πιστοποιητικό κατάρτισης(και όχι πια ένα ενιαίο πτυχίο) που θα αντιστοιχεί σε ένα ατομικό φάκελο προσόντων. Ο φάκελος αυτός, προφανώς, θα διαφέρει από αυτόν των συναδέλφων του, με αποτέλεσμα να καταργείται κάθε έννοια συλλογικών επαγγελματικών δικαιωμάτων, κι επομένως οι συλλογικές διεκδικήσεις θα γίνουν μία μακρινή ανάμνηση του παρελθόντος.

Ο «νέος εργαζόμενος» θα τρέχει από σεμινάριο σε σεμινάριο προσπαθώντας να μαζέψει πιστωτικές μονάδες για να «εμπλουτίσει» το φάκελο προσόντων του, ώστε να έχει περισσότερες πιθανότητες να προσληφθεί σε μία δουλειά. Και όταν προσληφθεί, αν προσληφθεί ποτέ αφού  η ανεργία καλπάζει και η προσφορά εργαζομένων είναι μεγάλη σε σχέση με τη ζήτηση, θα πρέπει να διαπραγματευτεί με το αφεντικό, σε ατομικό πάντα επίπεδο, το μισθό του, το δικαίωμα στην ασφάλιση, τις άδειες (δηλαδή όλα αυτά που μέχρι πριν λίγο καιρό θεωρούσαμε αυτονόητα!). Και η διαπραγμάτευση αυτή θα είναι μονομερής, με τη ζυγαριά να γέρνει υπέρ του εργοδότη που βάζει τους όρους, αφού ξέρει πως αν ο εργαζόμενος δεν υποταχθεί σε όλες του τις απαιτήσεις, υπάρχουν στην αγορά εργασίας, χιλιάδες άλλοι νέοι (και εξίσου μόνοι) εργαζόμενοι που περιμένουν να δουλέψουν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Τι σημαίνουν τελικά όλα αυτά; Συνολικά χειρότερες συνθήκες εργασίας, επισφάλεια, μισθοί πείνας και για όσου-ες διαφωνούν μία μόνο επιλογή: απόλυση και συνεπώς ανεργία. Αυτός είναι λοιπόν ο «νέος εργαζόμενος» που οραματίζεται η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της…

Ούτε βήμα πίσω - αγώνας διαρκείας για την υπεράσπιση του Δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου

Η μεταρρύθμιση στο πανεπιστήμιο είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι του συνόλου των μεταρρυθμίσεων που επιχειρούνται το τελευταίο διάστημα. Η κοινωνία έχει ήδη αρχίσει να βιώνει στο πετσί της τις μεταρρυθμίσεις αυτές και ασφυκτιά. Η κατάθεση του νομοσχεδίου-έκτρωμα έρχεται σε μία χρονική συγκυρία που οι ισορροπίες μοιάζουν εύθραυστες, και λαμβάνοντας υπόψη ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο βρίσκει απέναντί του ολόκληρη την κοινωνία, έχουμε μόνο μία επιλογή: να αγωνιστούμε ενάντια στην πολιτική αυτή, διεκδικώντας ένα δημόσιο πανεπιστήμιο που θα προσφέρει δωρεάν δημόσια ανώτατη εκπαίδευση υψηλής στάθμης σε όλους τους νέους και νέες. Ο αγώνας αυτός, για να είναι νικηφόρος, πρέπει να συνδεθεί με τα κοινωνικά στρώματα που βάλλονται από τις πολιτικές της κυβέρνησης και του ΔΝΤ. Το νομοθέτημα που προετοιμάζεται δεν μπορεί να εξεταστεί αποκομμένο από το ελληνικό «σύμφωνο πρώτης απασχόλησης», τις περικοπές μισθών, την απελευθέρωση απολύσεων, τις αλλαγές στο ασφαλιστικό και τα υπόλοιπα μέτρα του Μνημονίου. Το πανεπιστημιακό κίνημα μπορεί και πρέπει να πορευτεί μαζί με τους νέους, τους εκπαιδευτικούς, τους εργαζόμενους, το λαό. Το κίνημα ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16, πριν τέσσερα χρόνια, μας απέδειξε πως μπορούμε να πετυχαίνουμε νίκες, αλλά πλέον μιλάμε για πανεπιστήμιο εποχής ΔΝΤ κι αυτό ακριβώς καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε νικηφόρα.