Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Απόφαση πανελλαδικού διημέρου ΑΡιστερής ΕΝότητας


Το πανελλαδικό διήμερο της Αριστερής Ενότητας γίνεται σε μια κρίσιμη περίοδο για την κοινωνία και το πανεπιστήμιο. Υπό το βάρος των λαϊκών κινητοποιήσεων, την απεργία 19-20 Οκτώβρη αλλά και την έκφραση της λαϊκής αγανάκτησης στις παρελάσεις της 28ης Οκτώβρη, το πολιτικό σύστημα αναγκάστηκε να αναδιαταχθεί, οι αστικές δυνάμεις να ευθυγραμμιστούν πλήρως προκειμένου να περάσει η νέα δανειακή σύμβαση, και να πάει ένα βήμα παραπέρα η υλοποίηση των μέτρων που δεν κατάφερε να περάσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Μια δανειακή σύμβαση που επιβάλλει τα σκληρότερα μέτρα που έχει γνωρίσει η σύγχρονη ελληνική κοινωνία και εγκαθιδρύει τη μόνιμη επιτήρηση από τους μηχανισμούς της τρόικα και των δανειστών για να επιτευχθεί πιο γρήγορα το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και η φτωχοποίηση του μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας, που αναμφίβολα αποτελεί κοινό σχεδιασμό της εγχώριας και ευρωπαϊκής ελίτ, των πολιτικών διευθυντηρίων στην Ευρώπη και του μνημονιακού μπλοκ εξουσίας στην Ελλάδα.

Με τη παρέμβαση των πολιτικών διευθυντηρίων της ΕΕ στην πολιτική ζωή του τόπου καθορίστηκε το εκβιαστικό δημοψήφισμα και η απαίτηση για υπογραφές απ’ τα πολιτικά κόμματα. Ο διορισμένος από τα ευρωπαϊκά πολιτικά κέντρα και την σύμπραξη του εγχώριου αστικού μπλοκ εξουσίας Λουκάς Παπαδήμος, δήλωσε ότι η κυβέρνηση του θα επιβάλλει όσο σκληρά μέτρα κι αν χρειαστεί χάριν της ανταγωνιστικότητας προμηνύοντας ουσιαστικά τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας.

Όμως φαίνεται πια ότι έχει γίνει κτήμα του λαού πως σε κάθε καινούρια επίθεση θα απαντάει με συλλογικούς αγώνες και συνεχή αντίσταση. Μια σειρά από μεγάλους αγώνες που έχουν δοθεί από τον ελληνικό λαό, με αρχή την 5η Μάη, τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, τις πλατείες που έθεσαν “Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από εδώ”, “Πραγματική δημοκρατία τώρα” και τις βάσεις οργάνωσης του λαού, τις συνελεύσεις γειτονιάς και τις πρωτοβουλίες ενάντια στα χαράτσια, τις κινητοποιήσεις της 28ης Οκτώβρη δείχνουν ότι υπάρχει πια σε πλατιά κομμάτια του λαού η αντίληψη ότι είναι αναγκαίος ένας συνολικός πολιτικός αγώνας που θα  βάλει στο στόχαστρο το σύνολο του πολιτικού συστήματος καθώς και η επεξεργασία μιας λύσης διεξόδου για τον τόπο με πρωταγωνιστή τον λαό. Πρέπει να βγάλουμε συμπεράσματα με βάση αυτό και για το φοιτητικό κίνημα και για την δράση της αριστεράς η οποία έχει αναβαθμισμένο ρόλο και καθήκον να οργανώσει τους αγώνες του επόμενου διαστήματος.

Το φοιτητικό κίνημα του Σεπτέμβρη με αφορμή το νόμο Διαμαντοπούλου ανέδειξε μεγάλες δυνατότητες στους φοιτητικούς χώρους. Οι 300 καταλήψεις που απονομιμοποιούν την λογική του νόμου στην πανεπιστημιακή κοινότητα είχαν αποτέλεσμα να μείνουν ανυπόγραφες οι διαπιστωτικές πράξεις για την συγκρότηση συμβουλίων διοίκησης, που ανοίγουν την πόρτα για την περαιτέρω εφαρμογή του νόμου. Παρά όμως την μαζική συμμετοχή του κόσμου δεν κατάφερε να συνολικοποιήσει την αντιπαράθεση και να συγκροτήσει ένα ρεύμα στις σχολές που να στοχεύει στην ανατροπή συνολικά αυτής της πολιτικής και των εκφραστών της ως απαραίτητη προϋπόθεση και για την ανατροπή του νόμου. Τα συνολικά πολιτικά αιτήματα έμειναν σε επίπεδο διακήρυξης ενώ ο προσανατολισμός του παρέμεινε στα μερικά ζητήματα και η οπτική του δεν ξέφυγε απ’ τα στενά όρια του πανεπιστημίου, χρησιμοποιώντας εργαλεία που δεν ανταποκρίνονταν στην νέα αναβαθμισμένη κατάσταση. Παράλληλα δεν κατάφερε να συγκροτηθεί δημοκρατικά, εμπνέοντας και εμπλέκοντας το σύνολο των φοιτητών, με την ταυτόχρονη υλική αποτύπωση αυτού και στις ίδιες τις δομές συγκρότησής και συντονισμού του(Γενικές Συνελεύσεις, Συντονιστικά Γενικών Συνελεύσεων). Λόγω των παραπάνω δεν κατάφερε να συμπορευθεί και να αποτελέσει οργανικό κομμάτι του ευρύτερου λαϊκού κινήματος. Τέλος, κομβικό ρόλο έπαιξαν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί(ΜΜΕ) σχετικά με την προώθηση των μπλοκ αντικατάληψης.

Η πανεπιστημιακή κοινότητα θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια πολύ σκληρή επίθεση. Η Διαμαντοπούλου στα πλαίσια και της υπόλοιπης συνολικής πολιτικής της κυβέρνησης έχει βάλει πολύ στενά περιθώρια εφαρμογής του νόμου. Στο άμεσο διάστημα θα αντιμετωπίσουμε συγχωνεύσεις και κλεισίματα σχολών και εκλογές συμβουλίων διοίκησης για τις οποίες έχουν ήδη συγκροτηθεί εφορευτικές επιτροπές. Το κρίσιμο στοίχημα για το φοιτητικό κίνημα, αν θέλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, είναι να αλλάξει προσανατολισμό, να γίνει οργανικό κομμάτι του λαϊκού κινήματος και χρησιμοποιώντας το όπλο του πολιτικού αγώνα να πρωταγωνιστήσει στην ανατροπή της νέας κατάστασης. Να αντιληφθεί ότι κανένα δικαίωμα, καμία βελτίωση στο επίπεδο της εκπαίδευσης δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν αλλάξει συνολικά η κατάσταση, αν δεν ανατραπεί η κυβέρνηση και η τρόικα.

Σε αυτό το πεδίο θα κριθεί και η παρέμβαση της Αριστερής Ενότητας  πανελλαδικά. Σύμφωνα με τους παραπάνω στόχους απολογίζεται αρνητικά ότι το φοιτητικό κίνημα δεν κατάφερε να εμφανιστεί οργανωμένα με αγωνιστικές αποφάσεις συλλόγων σε μεγάλα κινηματικά γεγονότα όπως η 48ωρη και η διαδήλωση του Πολυτεχνείου. Επομένως αναδεικνύεται η ανάγκη στο άμεσο διάστημα να προχωρήσει ανάλογα η αριστερά για να ξαναζωντανέψουν οι σύλλογοι. Αυτό πέρα από τη συνεχή προσπάθεια για να βγουν συνελεύσεις μπορεί να γίνει και μέσω της συγκρότησης ενωτικών πρωτοβουλιών αγώνα. Αυτές οι πρωτοβουλίες θα βοηθήσουν στη συσπείρωση ανένταχτου δυναμικού αλλά και στον κοινό βηματισμό με εργαζόμενους και καθηγητές του πανεπιστημίου. Είναι καθήκον της αριστερής ενότητας να προβάλλει τέτοιες δράσεις που να συμβάλλουν στην περαιτέρω οργάνωση του αγώνα.

Η κατεύθυνση αυτή για να μπορέσει να υλοποιηθεί πρέπει η ΑΡΕΝ να ακούει, να επεξεργάζεται και να προβάλει αιτήματα που αποτελούν ήδη κτήμα του αγωνιζόμενου κόσμου και παράλληλα να προωθήσει πολιτικές κατευθύνσεις που να συμβάλλουν ουσιαστικά σε μια πιο συνολική και ανατρεπτική κατεύθυνση ενάντια σε αυτήν την πολιτική. Παράλληλα στα εκβιαστικά διλήμματα που μας βάζουν και στο επείγον της «διάσωσης της χώρας» απαντάμε: καμία θυσία για το ευρώ , καμία πειθαρχία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να πέσει η κυβέρνηση των τραπεζιτών, να μην πληρώσουμε το χρέος. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να συμβάλλει στα κινήματα πολιτικής ανυπακοής όπως ενάντια στα χαράτσια, στις γενικές απεργίες, στις απεργιακές περιφρουρήσεις, με στόχο την ανάδειξη πιο κεντρικών αιτημάτων.

Ειδικά σ’ αυτή την περίοδο, που τίθενται καθημερινά ζητήματα επιβίωσης για τον λαό και την νεολαία, είναι χρέος των σχημάτων μας, να εντάξουν στην πρακτική τους δομές αλληλεγγύης (π.χ. κοινωνικά ιατρεία, ομάδες επανασύνδεσης ρεύματος), αποτελώντας και ένα απτό παράδειγμα και μέσα στους φοιτητικούς χώρους. Ειδικά τώρα που ο ίδιος ο λαός έχει αποδείξει ότι μπορεί να οργανώνεται με βασικό εργαλείο την αλληλεγγύη συγκροτώντας για παράδειγμα  επιτροπές για τα χαράτσια, θα πρέπει να ανοίξει η συζήτηση μέσα στα σχήματα αλλά και μέσα στους συλλόγους, προκειμένου να γίνει κτήμα των φοιτητών ότι το πανεπιστήμιο πρέπει να αποτελεί κομμάτι της λαϊκής αντίστασης.

Ωστόσο πέρα από τη συμμετοχή μας στα κινήματα, για να μπορέσει η ΑΡΕΝ να συζητήσει ουσιαστικά , να κάνει κτήμα της τέτοιου μεγέθους πολιτικά ζητήματα, οφείλουμε επιτέλους να κάνουμε πιο συχνά διαδικασίες τύπου πανελλαδικού διημέρου και μαζέματα πόλεων. Με αυτόν τον τρόπο θα προωθηθεί η πολιτικοποίηση των σχημάτων της ΑΡΕΝ και από τα κάτω αλλά και με κεντρικές διαδικασίες . Οι οποίες βέβαια δεν πρέπει να είναι ετεροχρονισμένες ειδικά σε περιόδους πύκνωσης του πολιτικού χρόνου. Προφανώς πρέπει να προχωρήσουμε σε εκδημοκρατισμό των διαδικασιών της ΑΡΕΝ, όπου αποφάσεις και κείμενα θα διαμορφώνονται από τη σύνθεση των απόψεων που ακούγονται από τα σχήματα.

Σε αυτές τις βάσεις κλείνοντας, αναγνωρίζουμε την ανάγκη ενός ποιοτικού άλματος την ΑΡΕΝ στην άμεση περίοδο. Τώρα που οι κοινωνικοί αγώνες έχουν περάσει σε μια φάση τέτοια που αναδεικνύονται συνολικότερα χαρακτηριστικά ρήξης με αυτό το σύστημα, οφείλουμε να αναβαθμίσουμε τον τρόπο παρέμβασής μας. Να προεκτείνουμε της δράση μας σε όλο το φάσμα των κοινωνικών αγώνων που εναντιώνονται στη νέα πολιτική και οικονομική κατάσταση που βαθαίνει ακόμη περισσότερο με την νέα δανειακή σύμβαση. Η εναλλακτική λύση για εμάς είναι η χάραξη μιας άλλης κατεύθυνσης σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, με τον λαό στο τιμόνι, απαλλαγμένο απ’ τα δεσμά του χρέους και των συνεπειών της κρίσης. Το πρόταγμα μας είναι :
 
Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ!

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Ο Ζack de la Rocha στέλνει μήνυμα στους εξεγερμένους του κόσμου





“Το ποίημα αφιερώνεται στις κατειλημμένες πλατείες σε όλο τον πλανήτη που το κουράγιο τους αλλάζει τον κόσμο.Μείνετε δυνατοί.Νικάμε.”


Η αρχή ξεχύνεται από τις φλέβες της πόλης
Στις αρτηρίες
Και κάτω από τα δηλητηριώδη σύννεφα της εξουσίας
Κινούμαστε σαν σκιές


Μέσα από τα σοκάκια
Μέσα από τους εφιάλτες που αγοράζονται και πωλούνται σαν όνειρα
Μέσα από άγονα εργοστάσια
Μέσα από οικοτροφεία
Μέσα από κατεστραμμένες πεδιάδες
Μέσα από τις φλεγόμενες πύλες του παρελθόντος
Μέσα από την έκρηξη της φαντασίας μας
Για να σπάσουμε τη νηνεμία στα μυαλά μας


Οι δράσεις μας,ονειρεύονται με τα μάτια ανοιχτά,την εξάπλωση τους
Μια ανήσυχη μανία
Κάποτε θάφτηκε σαν καμένα κάρβουνα
Που έμειναν μόνα τους να σιγοκαίνε
Αλλά τώρα στοιβάζονται όλα μαζί,κάτω από τα τείχη ενός ετοιμοθάνατου κανόνα
Τώρα όλες οι σπίθες μετράνε


Ροζιασμένα χέρια υψώνονται μέσα στη σιωπή
Πάνω από τη φλόγα μιας άνομης ελπίδας
Είναι η φλόγα που αποκαθιστά το νόημα του αύριο
Πέρα από τα νεκροταφεία των κούφιων υποσχέσεων
Καθώς τα βουτηγμένα στο χρυσάφι κοράκια βουτάνε ότι έχει απομείνει από την άρνηση μας


Και οι νεότεροι ανάμεσα μας
Μας κοιτούν ακίνητοι με μάτια αποφασισμένα
Και λένε
Ο θάνατος ίσως έρθει νωρίτερα για μας
Γιατί η αξιοπρέπεια δεν εξαγοράζεται


Στη γωνιά του τώρα και του πουθενά
Παντού
Σε κάθε γωνιά
Το αύριο μας καλεί
Το αύριο μας καλεί


Zack de la Rocha,16.11.2011

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Εκδήλωση

Εκδήλωση της ΑΡ.ΕΝ Αγρινίου για το Πολυτεχνείο 
θα πραγματοποιηθεί σήμερα  
Τετάρτη 16/11 στις 19:00 στην αίθουσα 2
Θα γίνει προβολή μικρής διάρκειας βίντεο και 
θα ακολουθήσει συζήτηση σχετικά 
με το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα της εποχής 
τότε και τώρα.

Ερώτηση κρίσεως

- Τι γίνεται στην Ιταλία;
- Ό,τι γίνεται κι εδώ.
- Τι έγινε εδώ;
- Ό,τι σχεδιαζόταν να γίνει στην Ιταλία.
- Τι θα γίνει και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης;
- Ότι έγινε στην Ιταλία και στην Ελλάδα.
- Γιατί διορίζονται κυβερνήσεις;
- Για να μην εκλέγονται κυβερνήσεις.
- Ο λαός τι κάνει γι’ αυτό;
- Εσύ τι κάνεις γι’ αυτό;

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Ψήφισμα της αντισυνοδου G20 για την Ελλαδα

Αυτο ειναι το ψηφισμα που περασε στη παγκοσμια συνελευση που πραγματοποιήθηκε παράλληλα με την G20 στη Νικαια για την Ελλαδα:


The g20 is about to mobilise all its strenght against the Greek population to impose , with or without its assent, the new austerity plan.
 
This plan will bring more suffering in Greece and threatens all the people in europe.
 
We, the Participants in the people's forum oppose any pressure on the Greek people, wether it would come from the g20, the imf, the worldbank, the eu or from its own  governments, all disqualified by their past policies to fix the greek crisis.
 
We assert our solidarity against the inhumane living conditions which have been imposed on the population for more than one year, against the denial of any democratic debate and against any mean to deprive the greeks from deciding the alternatives they want in opposition to the current policies.
 
We support their struggles for dignity, social justice and their right to decide their future.

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Συνελεύσεις

Την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου και ώρα 12:00 θα πραγματοποιηθεί 
γενική φοιτητική συνέλευση του συλλόγου ΔΠΦΠ στο αμφιθέατρο με θέματα:
  • Καλωσόρισμα πρωτοετών
  • 17 Νοέμβρη - Πολυτεχνείο
  • Προβλήματα πανεπιστημίου
  • Νέος νόμος
  • Ανακοινώσεις παρατάξεων

Την Πέμπτη 10 Νοεμβρίου και ώρα 12:00 θα πραγματοποιηθεί 
γενική φοιτητική συνέλευση του συλλόγου ΔΕΑΠΤ στο αμφιθέατρο με θέματα:
  • Καλωσόρισμα πρωτοετών
  • Προβλήματα πανεπιστημίου
  • Νέος νόμος
  • Ανακοινώσεις παρατάξεων

Πέντε παρατηρήσεις...

1. “Να μην ξεχνάμε την πάλη των τάξεων”. Οι πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών, που σχετίζονται με την ανασυγκρότηση του “κόμματος του Mνημονίου”, προκύπτουν ως αναγκαστική απάντηση του αστισμού στην όξυνση των κοινωνικών αντιστάσεων. Η ίδια η όξυνση του κοινωνικού ανταγωνισμού είναι αυτή που πυροδοτεί και επικαθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις.
 
2. Ο Παπανδρέου χρησιμοποίησε την δημοκρατία ως απειλή, με πρώτο αντικειμενικό αποτέλεσμα την άμβλυνση των αντιθέσεων του αστικού μπλοκ και τη συσπείρωση μπροστά στον κοινό κίνδυνο. Όπως με χαρακτηριστικό κυνισμό ανέφερε στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα, με αποδέκτες το σύνολο του πολιτικού προσωπικού του αστισμού: “σας άφησα να πάρετε μια μικρή γεύση για το τι θα μπορούσε να συμβεί...”.
 
3. Με βάση τους σχεδιασμούς της 26ης Οκτωβρίου βρισκόμαστε μπροστά στην εξίσωση:
120% χρέος + δέκα χρόνια λιτότητα = 120% χρέος. Το ποσοστό του χρέους δηλαδή που αποτελούσε καταστροφή και λόγο υπαγωγής μας στον μηχανισμό στήριξης, αποτελεί σήμερα τον καινούργιο εθνικό στόχο για το 2020. Μετά από αυτό, αν συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι το πρόβλημα της κρίσης είναι το χρέος, τότε το πρόβλημα είμαστε εμείς. Η σημερινή κρίση αποτελεί δομική καπιταλιστική κρίση, κάτι που αφήνει μόνο μια διέξοδο για τους από πάνω: συνολική και με κάθε τρόπο υποτίμηση της εργασίας. Το χρέος σε αυτή την στρατηγική χρησιμοποιείται ως ιδιαίτερα αποτελεσματικό εργαλείο.
 
4. Η περίπτωση της Ιταλίας και η ανάλυση των εκεί εξελίξεων ανοίγει δύο δρόμους. Ο ένας είναι ο δρόμος του Μπερλουσκόνι, που δήλωσε ότι για το ιταλικό χρέος δεν ευθύνεται αυτός, αλλά το ευρώ. Ο άλλος είναι ο δρόμος του Μαρξ, που στο Kεφάλαιοπροσέγγιζε το χρέος ως “μοχλό πρωταρχικής συσσώρευσης”. Ως μηχανισμό δηλαδή εσωτερικό σε κάθε κοινωνικό σχηματισμό, που η κύρια λειτουργία του είναι η διεύρυνση της εξουσίας του κεφαλαίου πάνω στην εργασία. Η Ιταλία, αλλά και η Γαλλία, που ετοιμάζεται για τα σκληρότερα μέτρα λιτότητας από το 1945, δείχνουν ακριβώς ότι η επίθεση στην εργασία δεν εδράζεται πρώτα και κύρια σε οργανισμούς εξωτερικούς ως προς τα αστικά κράτη, αλλά στην ίδια την συγκρότησή τους ως εγγυητών της συνολικής καπιταλιστικής αναπαραγωγής
 
5. Υπό αυτό το πρίσμα ισχυρίζομαι ότι μπορούν να προκύψουν μερικά βασικά στοιχεία για την αριστερή στρατηγική σήμερα. Πρώτο στοιχείο, η ένταση των αγώνων και η οργάνωση των κοινωνικών αντιστάσεων. Δεύτερο στοιχείο, η δημοκρατία, που αποτελεί ταυτόχρονα απειλή για τους από πάνω και δύναμη για εμάς. Τρίτο στοιχείο, η κατεύθυνση της πάλης: έξοδος από την κρίση σε βάρος της κερδοφορίας και των προνομίων του κεφαλαίου, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας. Σε αυτή την κατεύθυνση το εργατικό κίνημα προφανώς μπορεί να χρησιμοποιήσει κάθε εργαλείο ή εκβιασμό που μπορεί να έχει στα χέρια του, χωρίς όμως να μετατρέπει τα μέσα σε σκοπό ή να καλούμαστε να επιλέξουμε μορφή υποτίμησης εσωτερική ή νομισματική. Με αυτή την έννοια η σταθερότητα της ευρωπαϊκής ή της παγκόσμιας οικονομίας δεν αποτελεί όριο για το οποίο είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε θυσίες. Η συγκεκριμένη διατύπωση όμως δεν είναι απλώς πολιτικά λειψή, αλλά μπορεί να αποδειχτεί και πολιτικά επικίνδυνη αν δεν συμπληρωθεί ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε καμία θυσία για την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα του ελληνικού καπιταλισμού. Φτάνουμε έτσι και στο τέταρτο στοιχείο, που αποτελεί και συμπλήρωμα του ταξικού προσανατολισμού, τον διεθνισμό. Διεθνισμό όχι με την παιδική έννοια της αναμονής μέχρι να συμβεί η ταυτόχρονη και συνολική αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρώπη ή τον κόσμο. Διεθνισμό με τον τρόπο που το έθετε ο Λένιν το 1917, ότι διεθνιστικό είναι να αγωνίζεσαι πρώτα από όλα ενάντια στη δική σου αστική τάξη.

ΤΟΥ ΝΑΣΟΥ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ